Arystoteles w swym traktacie „O duszy” opisuje szczegółowo istotę i środki niezbędne 

do ludzkiego poznania. Jako próba zdefiniowania wrażenia zmysłowego pisze więc: 

„Wrażenie zmysłowe (...) jest związane z ruchem i odbieraniem wpływu od zewnątrz.” 

Takie przyjmowanie bodźców z zewnątrz jest ograniczone. Ograniczone to znaczy 

człowiek może myśleć kiedy chce, ale nie może postrzegać zmysłowo zawsze. Do 

wystąpienia postrzegania musi wystąpić jego przedmiot. Bo „postrzeganie aktualne 

dotyczy rzeczy jednostkowych, natomiast wiedza dotyczy rzeczy ogólnych, które w 

pewnym znaczeniu mają istnienie duszy.” Władza zmysłowa jest „odbiornikiem” zmysłów, dopóty, dopóki „odbiornik” nie stanie się taki jak „nadajnik”, czyli odbierane 

zjawisko zmysłowe. Arystoteles podzielił przedmioty zmysłowe na trzy rodzaje: dwa z 

nich, jak uważa, są postrzegalne „same przez się”, trzeci jest postrzegany tylko 

„przypadłościowo”. Pierwszy rodzaj to przedmioty, które są właściwe poszczególnym 

zmysłom (dźwięk, barwa), drugi to przedmioty właściwe wszystkim zmysłom (ruch, 


spoczynek), trzeci to po prostu jakaś przypadłość, która jest tylko 

„przyporządkowaniem”, umowną wartością.